Wilkowór tasmański

Występowanie

W czasach przedhistorycznych występował na Tasmanii oraz całym obszarze Australii i także Nowej Gwinei. Wraz z przybyciem osadników do Australii i sprowadzeniem przez nich psów dingo obszar jego występowania skurczył się wyłącznie do Tasmanii.

Wyginięcie

Po przybyciu Europejczyków na Tasmanię uznany za szkodnika i bardzo intensywnie tępiony. Ostatni osobnik na wolności widziany w 1932 roku. Natomiast ostatni znany osobnik (samiec) padł w 1936 w zoo w Hobart. Od tego czasu (szczególnie od lat 80.) pewne niepotwierdzone ślady bytności zwierzęcia (takie jak zeznania świadków, niewyraźne tropy czy niewyraźne zdjęcia) dały asumpt teoriom, że odosobniona populacja przeżyła w niedostępnych, górskich rejonach Tasmanii jeszcze co najmniej do lat 60. XX wieku. Utworzenie na znacznych obszarach ścisłego rezerwatu oraz liczne ekspedycje nie przyniosły jednak żadnego pewnego dowodu przetrwania wilkowora tasmańskiego. Oficjalnie został uznany za gatunek wymarły przez IUCN w 1986 roku. W latach późniejszych w odludnych regionach wyspy znajdowano tropy mogące należeć do tego zwierzęcia, nie widziano jednak nigdy samych zwierząt.

Klonowanie

Obecnie podejmuje się próby sklonowania na podstawie materiału genetycznego pobranego z zakonserwowanych tkanek zwierzęcia. Niestety, tkanki zostały zakonserwowane w formalinie, która „pocięła” DNA na małe kawałki. Największe nadzieje pokłada się więc w jedynym egzemplarzu zakonserwowanego w alkoholu szczenięcia. Szanse na realizację tego projektu nie są jednak duże.
W maju 2008 australijsko-amerykański zespół naukowców poinformował o wyizolowaniu i wszczepieniu do embrionu myszy fragmentu genomu wilkowora tasmańskiego. Wyizolowany fragment należy do genu Col2A1 i odpowiada za tworzenie tkanki chrzęstnej. Genetycy dołączyli do niego fragment kodujący niebieski barwnik, w efekcie obserwacji zauważono aktywność genu i obecność niebieskiego barwnika.

Tryb życia i pokarm

Zwierzę nocne, polowało m.in. na kangury i wombaty. Wcześniej do jego potencjalnych ofiar zaliczano także owce, ale według obecnie przyjmowanej teorii opublikowanej na łamach Zoological Society of London’s Journal of Zoology wilkowór tasmański był za mały, by polować na te zwierzęta. Rekonstrukcja szczęki zwierzęcia pokazuje, że miała ona zbyt małą siłę nacisku, potrzebną do zabicia owcy.

Charakterystyka

Długość tułowia z głową: 100–110 cm
Długość ogona: 50 cm
Ubarwienie: płowe, z 13–19 poprzecznymi pręgami
Uzębienie: typowe dla drapieżników (duże kły, silne łamacze)
Występowanie: Tasmania, obszary stepowe.
Miot: 2–4 młodych, torba otwarta tylko w okresie wychowywania młodych.
Cechy szczególne: żuchwa połączona z kośćmi skroniowymi bardzo ruchomymi stawami, pozwalającymi na rozwarcie pyska pod kątem 120°, co jest największym rozwarciem pyska wśród znanych ssaków.

Podziel się z nami swoją opinią :)

Tak, akceptuje regulamin.